ဒဏ္ခံႀကိဳး

ရင္ခုန္သံလိွုင္း...တသားတည္းစီးတဲ့ကဗ်ာ.....
ရင္ဘတ္ေတြအဆိပ္တက္ေနပါေစ.....ကဗ်ာေတြအဆိပ္မတက္ဖို့....
ဝမ္းစာေခါင္းပါးေနပါေစ.....ကဗ်ာဝမ္းစာျပည့္ဖို့...
ဝိညာဥ္အေတာင္ေပါက္ပ်ံသန္းသြားပါေစ......ကဗ်ာအသက္ရွင္က်န္ရစ္ဖို့...
................................................................ ...... ...................................
................................................................ ...... ......................................
(ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က..ေျပာတယ္)
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ..ဒဏ္ခံႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းပါတဲ့....။
ခႏုိးခနဲ့.. ပဲ့တင္သံေတြ ....ရိသဲ့သဲ့ျပဳစား....
ကိုယ့္သတ္ပံု..ကိုယ္မွန္ေအာင္ေပါင္းႀက
ငါလည္း..ငါစုတ္ခ်က္ငါ....
ခလုတ္ကန္သင္းမ်ား...၊လူႀကိဳက္နည္းလြန္းတယ္...။
ဒီေျမဟာ(ကဗ်ာဆရာေတြအတြက္) ေရႊသီး..၊ေငြသီး.. မသီးႏုိင္ေသး....
ေကာင္းကင္အေရာင္ မေျပာင္းသေရြ့ေတာ့...
အိမ္ႀကိဳအိမ္ႀကားက..အသက္ရူသံမ်ား.....
ႀကယ္ျမင္လျမင္ အိပ္စက္ျခင္းေတြ...
မိုးစက္ပြင့္ေတြႀကား...ကဗ်ာပြင့္ေတြသီ....
ေဆာင္းႏွင္းေတြႀကား..ကဗ်ာစိတ္နဲ့..အေႏြးဓါတ္ကိုျခံဳ...
ဒီဝတ္ရုံနဲ့..ဝံ့ဝ့ံထည္ထည္..ေလာကဒဏ္ကို ..အံတု...
ဒီအတြက္ေတာ့..ကဗ်ာဆရာ...
.........."ခမ္းခမ္းနားနား"..........။

မင္းသွ်င္

ရြက္ပုန္းမွည့္တဲ့....အသီး

မ်က္ဝန္းထဲ...မင္းပံုရိပ္ေတြထည့္သိမ္းထားတာ..
ႏွစ္ခ်ီေနျပီ...။
ႏွလံုသားက..ခံစားမွု့ေလာင္စာေတြနဲ့..ခုတ္ေမာင္း..
ေနရာမေရြး..သတိရတက္တဲ့..ရင္ဘတ္..
တိတ္တခိုး...
ေတြး.....
ျငိမ္.........
ေငး.....
ေဆြး.....။
နာမည္ေလး..ေရရြတ္လိုက္တုိင္း...
ႏွလံုးသားမွာ...လိွုင္းထ...
အိပ္မက္ေတြ..တန္းစီဲျပီး..
ဖြင့္ဟခ်င္ေပမယ့္....
ဖြင့္ဟခဲ့လို့..စံပယ္မပြင့္ခဲ့ရင္...
မုန္တိုင္းလား......
ေလေျပလား.......
ရာသီေကာင္းေအာင္ေတာ့...ေပးဆပ္ေနသူပါ..။

မင္းသွ်င္

ဘဝထဲ့က...လူ

ဘဝခါးခါးေတြနဲ့.....အခ်စ္ခါးခါးေတြ..
လည္ပင္းဖတ္ေပါင္းသင္းသြားေတာ့....
စိတ္ကူးေလးေတြက...ႀကိုးတန္းေပၚလမ္းေလ်ာက္ေနရတဲ့.....အျဖစ္....။
အဆင္မေျပျခင္းေတြက....အလင္းအေမွာင္မခြဲျခားပဲ..
ထိပ္ပုတ္...ေခါင္းပုတ္နဲ့.....က်ီစယ္
တစ္ေန့ျပီ...တစ္ေန့....ျဖတ္သန္း.....။
ဝန္းက်င္ကို...အသာငဲ့ႀကည့္ေတာ့...
သူလိုကိုယ္လို..မ်က္ဝန္းေတြနဲ့....
ျပုံးလိုက္...မဲ့လိုက္..ပါပဲ.
ဘဝအပူ.....
အခ်စ္အပူ.....
ဝမ္းအပူ....
အပူမီးေတြနဲ့....တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္.....
ေဖးမကူ.....။
အသက္ေတြက...တိုတိုလာရင္...
စိတ္ကိုအသာ....ဆြဲဆန့္...
ဒဏ္ရာေတြထဲက....ရင့္က်တ္မွု့ကို...ႏွုိက္ယူ...
အေတြးအေခၚ..စကားလံုးေတြက..
လက္ေတြ့ဆန္သင့္တယ္.....
မွီခိုခ်င္တဲ့...အာသီသကို...အခါးေက်ြး....
စိတ္ကူးနဲ့အိပ္မက္ေတြကို....
ရုပ္လံုးႀကြ...ဖို့...အသက္သြင္း....
ဘဝဆိုတာ.....................
...................................
..................................
အကဴိး..အေႀကာင္း...နိယာမေပၚ...
ျဖစ္တည္ေနတယ္................။
မင္းသွ်င္

ေဝးလြင့္ျခင္းရဲ့...ငုိေႀကြးသံ

၆.၆.၉၉..ေပါ့................

အေမဟာ ေလာကႀကီးမွာ ေမ်ာ္လင့္ျခင္းေတြထားခဲ့ျပီး

ထြက္ခြါသြားခဲ့တာ

အခ်ိန္ေတြ ေႀကြလာေတာ့လည္း

သူလိုကုိယ္လိုမ်က္ဝန္းေတြက

သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္နဲ့

တိုက္ဆိုင္မွူ့ရွိလို့ ရွင္သန္လာတဲ့စကားလံုးေတြ

ရာသီခ်ိန္မွာပြင့္တဲ့ ပန္းေလးေတြလို ေဝေဝဆာဆာ...။


“အေမမရွိတဲ့သား...ေရခန္းငါး” တဲ့

ေနပူပူမွာ အပူဒဏ္ေတြကို

စာအုပ္ထူထူေတြနဲ့ ကာကြယ္ခဲ့တဲ့ေန့ရက္ေတြ

ေဟာ့ဒီ့ ကဗ်ာေတြမွာလည္း အေမ့အေႀကာင္းေတြပါပဲ

လူေတြဟာ သူလိုကိုယ္လိုလမင္းကို ရွာႀကံစိုက္ပဴိးေနႀကတာပဲ

သတိရျခင္းစုဘူးနဲတင္ ဆႏြတစ္စုံတစ္ရာကိုဝယ္လိုရရင္

အိပ္မက္ေတြ လွေနအုံးမွာပါ။

အခုေတာ့ေလ...ပဲ့ေႀကြက်မယ့္ လမင္းကိုေမွ်ာ္ရင္း

သူလိုကိုယ္လိုေလာကႀကီးမွာေလ...

အေမ့လြမ္းတဲ့စိတ္က.....သားကိုယ္သား အသိဆံုးပါ....အေမရယ္............



မင္းသွ်င္

ကဗ်ာနဲ့ကူေနရတဲ့....ည

ႀကယ္ေလးေတြ.....မ်က္ေတာင္ခတ္လို့

မိွတ္လိုက္...လင္းလိုက္

လမင္းအလည္လြန္ေနတဲ့.....ည။

အလင္းရိပ္ေတြဝိုးတဝါး....

ခံစားမွုတိမ္ေတြ တလြင့္လြင့္....

ဘဝရဲ့......

လိွုင္းဒဏ္.....ေစာင္းသံေတြကိုအရည္ေဖ်ာ္

တရိပ္ရိပ္....တေငြ့ေငြ့...ေလာင္ကြ်မ္း

ညနက္ေလေလ...အလြမ္းဓါတ္ေတြပိုျပီသိပ္သည္း

ႏြယ္ေတြလို..ရစ္ပတ္ကာတြယ္

တစ္ႏြယ္ငင္..တစ္စင္ပါလို့

အလြမ္းရနံ့ေတြ...တေတာလံုးသငး္ေနတာပဲ။

အဲဒီ့...ညမွာေပ့ါ......

အလြမ္းေတြက...တသြင္းသြင္း

ရင္ကိုဖြင့္လို့....

ကဗ်ာကိုသံစဥ္ညိွ...

့.....................

.....................

ဘဝ.....ပုံတူ

အခ်စ္....ပံုတူ

ူအလြမ္း...ပံုတူ

...... ....ပံုတူ

...... ....ပံုတူ

...............

...............

ကဗ်ာေတးသြားေတြနဲ့.........ရင္ကူလို့ကယ္။




မင္းသွ်င္

ခ်စ္ျခင္းရဲ့...အဆိပ္သင့္..အလြမ္း

ေဝဒနာေတြကို..အေသခ်ာႀကည့္ေတာ့
မိုးေခါင္ရပ္ဝန္းလို အပူလိွုင္းေတြႀကြ
ဘယ္ဘဝရဲ့ အျငိုးနဲ့ ျပိုလိုက္တဲ့မိုး
ေလႀကီး..မိုးႀကီး
လွ်ပ္စီးလွ်ပ္လို့ အတိတ္ကအရိပ္
လင္းခနဲ တေစြေျခာက္သလို......
ျမူေတြက တဝဲဝဲ
ႏွင္းမွုံေတြႀကား အထီးက်န္ျခင္းကိုျခံုလို့
ေဆာင္းခါးအိပ္မက္ေတြနဲ့ ...ကေယာက္ကခ်ား
....ခ်စ္သူလက္တစ္ဖက္မွာ..အျခားအရိပ္ခိုနားလု့ိ ........
ေနဝင္ခ်ိန္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ
အရာရာျပီးဆံုးခဲ့ျပီးလား
ေမ်ာ္လင့္ခ်င္းေတြ..တံခါးပိတ္ျပီ
ခံျပင္းစိတ္ကို ပြဲထုတ္ခ်င္လည္း
ကိုယ္ေရြးတဲ့အဆိပ္ခြက္ ကိုယ္ဒဏ္ကိုယ္ပိလို့
မာယာေတြေအာက္..အရူးလံုးလံုးျဖစ္ခဲ့ျပီ
ဝဋ္ေႀကြြးရွိလို့ ဒဏ္ရာေတြေသရာပါမယ္ဆိုလည္း
...ဝူး......
ဒီအလြမ္းေတြနားေထာင္ဖို့ ငါနားေတြကန္းေနရင္ေကာင္းမယ္...။
မင္းသွ်င္

တိတ္တခိုး..ေငး

သူ့အရိပ္ေနာက္..တေကာက္ေကာက္
ခ်စ္ဒီဂရီေတြ....လိွုင္းထ
တစ္ေန့တစ္ခါ..မရုိးတဲ့အျပံုး
ေငးေငးျပီ......ေႀကြ
ေတြးေတြးျပီ.....ေန
အာရုံက..သူမွသူ။
စြဲမက္ဖြယ္အလွ...
တိမ္ရွင္းလလို....(ငါ့)ရင္မွာ
သူ့ပုံရိပ္နဲ့...သာလင္းေနတယ္။
ခ်စ္စကားကို..မ်က္ဝန္းမွာဆို
အခ်စ္က..စစ္မဟုတ္ပါ
အခ်စ္က...ျမစ္လိုမေကြ့ေကာက္
စံပယ္လို...အခ်စ္စစ္နဲ့
ခေရလို...မင္းနင္းေျခြရင္လည္း
ရန့ံမျပယ္တဲ့...အခ်စ္နဲ့
စြယ္ေတာ္လို...ႏွစ္လြာနီးဖို့
ေမ်ာ္လင့္ခ်င္းေတြ..တနင့္နပိုးနဲ့
အိပ္ပ်က္ည..အိပ္မက္ညေတြ..သက္ေသျပု
စိတ္ကူးတိုင္းလွရင္...
အသက္ရွင္ရကဴိးနပ္တယ္..။
မင္းသွ်င္

မငိုပါနဲ.....ရယ္

စိတ္ကူးေတြကို..ရြက္လြွင့္လို့
အိပ္ပ်က္ည..အိပ္မက္ညေတြမွာ
မင္းပုံရိပ္ေတြက ..
ငါ့အတြက္ အေမာေျပ....

ေရျခား..ေျမျခားလည္း

တသားတည္းရွိမယ့္ အခ်စ္ေတြနဲ့....

လွမ္းေခၚႀကည့္ ..လွမ္းေမ်ာ္ႀကည့္လို့

မရနွိင္ေပမယ့္...ရင္ခုန္ႀကည့္ရင္ သိနုိင္ပါတယ္

တိမ္ေတြနဲ့အတူ ..အေျပးလာခ်င္...

ေလေျပနဲ့အတူ...ဆံႏြယ္ေလးကို...ေဆာ့ကစားခ်င္..

မိုးေရစက္ေတြနဲ့ စံပယ္ပန္းေတြ ပြင့္ခ်င္ေပမယ့္လည္း

ဘဝအတြက္ အခ်စ္ေတြအနစ္နာခံရမယ့္ ေန့ရက္ေတြမွာ

မငုိပါနဲ့..............ရယ္

ဘဝေတြခိုင္မာလာတဲ့ တစ္ေန့

အခ်စ္ေတြ လွပေနမွာပါ..............။

မင္းသွ်င္

စဥ္းစားခန္း

ေန့ရက္ေတြေသလာလိုက္တာ

၂၃နွစ္....

ရုန္းကန္ျခင္း၊အိပ္စက္ျခင္း

ေန့တဝက္၊လတဝက္

ျဖစ္ ၊ပ်က္ ျခင္း ဘဝမွာ

ငါဟာ..ေျမရုိင္းတကြက္လား

စုိက္ပဴိွးဖို့လား.......

ေခါင္းခ်ဖို့လား....

ေျခလွမ္းတိုင္းကို အသက္သြင္းသင့္ျပီ.....

မင္းသွ်င္

ကဗ်ာႏွင့္ကဗ်ာဆရာ

ဲျပခန္းထဲမွာ

ကဗ်ာကိုလူေတြကႀကည့္ႀကတယ္.......

ကာလာခြဲတယ္၊အေရာင္ျခယ္တယ္

မ်က္ရည္က်တယ္၊ေပ်ာ္ရြင္တယ္

စိတ္ကစားတယ္၊ရင့္က်တ္တယ္

ေစာ္ကားတယ္၊ေလွာင္ရယ္တယ္

သက္ျပင္းခ်တယ္၊ေခါင္းျငိမ့္တယ္

အဖ်ားဝင္တယ္၊နလံထတယ္

လက္ပိုက္တယ္၊ဒူးေထာက္တယ္

.................................

................................

.....................................

..................................

..............................

အိမ္ျပန္တယ္၊.............

ကဗ်ာ က ကဗ်ာဆရာကိုႀကည့္တယ္

(သားကအေမကိုႀကည့္တဲမ်က္ဝန္းနဲ့)

“ လူေတြက ကဗ်ာဆရာကိုေမ့ေကာင္းေမ့သြားနွိင္တယ္

ကဗ်ာရဲ့ခႏၶာ၊အပိုင္းအစေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ဘူးတဲ့”

ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာကိုႀကည့္တယ္

(အေမက သားကိုႀကည့္တဲ့မ်က္ဝန္းနဲ့)

ဲျပံုးျပတယ္.....

မင္းသွ်င္

ေဝးလြင့္ျခင္းရဲ့ငုိေႀကြးသံ(၁)

ဆယ္စုနွစ္ေတာင္တိုင္ခဲ့ျပီ........

အသက္မဲ့ေနတဲ့စကားလံုးေလး “အေမ”

ဘဝဟာအဓိပြါယ္ျပည့္ျပည့္သာလည္း

ေဟာ့ဒီ့ အခန္းက်ဥ္းေလးက အလင္းေဖ်ာ့ေနဆဲပါ

ရိတ္သိမ္းလိုမကုန္နုိင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ့

အတိတ္ေဆြးက အရိပ္ေပးသလိုပါပဲ

ျပီးဆံုးခဲ့ေပမဲ့ မဆံုးနုိင္တဲ့ ေတာင္းတမွုေတြနဲ့

ေဝးလြင့္သြားေပမယ့္ နီးနီးလာတယ္

အရင္လိုပဲ ငါတိမ္ေတြေငြ့ရည္ဖြဲ့ေနျပန္ျပီ.............

မင္းသွ်င္

စိတ္

ထြက္ေပါက္မရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး

ကိုယ္ကိုတိုင္ ထြက္ေပါက္ေတြ ပိတ္ထားခဲ့တာပါ

ေျပာင္းလဲျခင္း..ပုံစံကြဲလြဲမွုေတြႀကားထဲမွာ

တခါတရံ အမွန္တရားဆိုတာ.....ပုံေျပာသူပါ

ဓားသြာေတြခင္းထားတဲ့လမ္းဆိုလည္း

မီွခုိခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြသက္ျပင္းတစ္ခုလို

အေငြ့ပ်ံလိုက္....

အိပ္မက္တိုင္မျဖစ္နုိင္ေပမယ့္

စိတ္ကူးေတြကို ျပိုင္ပြဲဝင္သင့္ျပီ

ေလလြင့္တက္တဲ့ တိမ္ေတြကို အားမက်ခ်င္ပါနဲ့

လမ္းေလ်ာက္ထြက္လို အရိပ္လိုက္ရင္

ေသြးေႀကာင္တက္တဲ့ အရိပ္ေတြ မေခၚလာနဲ့

သုခ..ဒုကြ ..ဒီအမိုးေအာက္မွာ

ဆႏြတစ္စုံနဲ့ ..စိတ္သန္ရာကို ပ်ံသန္းနုိင္တယ္

ကိုယ္ကုိတိုင္ ထြက္ေပါက္ေတြကို ပိတ္ထားခဲ့တာပါ

ထြက္ေပါက္မရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး

မင္းသွ်င္